یکی از مهمترین رموز پیشرفت و موفقیت انسان‌ها خودباوری است. هنگامی که افراد به ضعف‌ها و نقاط قوت خود اشراف پیدا کرده و توانایی‌های خود را باور کنند یعنی در مسیر خودباوری قرار دارند. یک انسان باید به این باور برسد که داشته‌ها و توانمندی‌هایش بسیار زیاد است و با استفاده از آن‌ها می‌تواند در پیشبرد اهداف خود بهره جوید. هنگامی که خودباوری فرد بالا رود اعتماد به نفس او هم زیاد شده و با تکیه بر آن می‌تواند روابط اجتماعی قوی برقرار کند همچنین قدرت انعطاف پذیری فرد بسیار بالا می‌رود و در برابر عوامل منفی شایستگی بهتری از خود بروز می‌دهد و در خلال روابط احساس امنیت بیشتری می‌کند؛ نفوذ و جذابیت او بالا می‌رود و در کل به عنصری مفید و اثرگذار در اجتماع مبدل می‌شود.
فرآیند خودباوری یک تجربه‌ی کاملا درونی است و هر انسانی باید آن را در درون خود احساس و لمس کند. به عنوان مثال هر انسانی در زندگی خود دستاوردها و موفقیت‌هایی داشته است، فردی در زمینه علمی کارهای مهمی کرده است یا فرد دیگری در هنر موفق بوده و دیگری در ورزش و این موفقیت‌ها مورد تحسین دیگران هم قرار گرفته اما چون افراد در اندیشه درونی خویش، خود را فردی موفق نمی‌دانند، خود باوری مثبتی ندارند.
به طور کلی خودباوری از دو جزء تشکیل می‌شود، جزء اول کارآمدی شخصی است و به معنای اعتماد داشتن به توانایی‌های خود برای اندیشیدن، یادگرفتن و اتخاذ تصمیم‌های مناسب است. جزء دوم عزت نفس است که به معنای احترام و ارزشی است که هر فردی در درونش برای خودش قائل می‌شود. فردی که عزت نفس بالایی دارد حاضر به انجام هرکاری نیست و حرمت درونی وی او را از کارهایی که بنظرش سخیف می رسد باز می‌دارد.
خودباوری مادران
در زمینه خودباوری مادران هم موضوع به همین صورت است. باوجود اینکه مهمترین فعالیت جامعه یعنی تربیت و پرورش تک تک نیروهای جامعه بر عهده مادران است، به دلیل نگاه‌های اشتباه و رواج نگاه‌های غربی و غیربومی به زنان و نقش آنان در جامعه، این مهم مورد غفلت واقع شده است. معمولاً ارزش هرکاری نسبت به مادری بیشتر درنظر گرفته می‌شود و مادر بودن درنظر بسیاری از افراد جامعه به غذا دادن و تمیز کردن نوزاد و کودک محدود می‌شود و اثرات مهم تربیتی نادیده انگاشته می‌شود.
اگر از هر فردی در جامعه سوال شود حاضر به انجام کاری شبانه‌روزی، باکمترین استراحت و بیشترین درگیری روانی و عاطفی هستید درحالی که هیچ سود مالی از این کار نمی‌برید مطمئنا جواب منفی است و شاید بدلیل همین نگاه مادی است که در نگاه بسیاری از افراد جامعه ارزش هرشغلی برای زنان بیشتر از مادری است هرچند شاید به صراحت آن را بیان نکنند.
به نظر نویسنده مقاله اولین گام در تغییر نگاه جامعه به مسئله مادری، کمک به خود مادران در رسیدن به یک خودباوری درمورد توانمندی‌ها و ارزش، نقش و جایگاهی است که آنان دارند، اگر خود مادران به این خودباوری دست پیدا کنند هم خودشان رسالت مهمی را که بر دوش دارند را شناخته و به ارزش کارشان پی می‌برند و اعتماد به نفس‌شان بالا می‌رود هم از لحاظ اجتماعی جایگاه واقعی خود را پیدا کرده و آن را به دیگران ثابت می‌کنند.
راهبری مادران در مسیر خودباوری
هنگامی که به موضوع آفرینش و سیر تکامل خلقت نگاه می‌کنیم متوجه می‌شویم همه چیز به سمت رشد و تعالی پیش می‌رود، انسان نیز با فرزند آوری به سمت همین هدف قدم بر می‌دارد. این موضوع منجر به افزایش انرژی مادر می‌شود و هدف داشتن در زندگی و تاثیر گذار بودن او از لحاظ مولد بودن، حس نشاط را در وی تقویت می‌کند.
در مرحله بعدی باید به زن فارغ از نقش‌های مختلفش در خانواده به عنوان موجودی مستقل نگاه کرد، وقتی یک زن با نشاط باشد و توانایی کافی داشته باشد تا بتواند اهدافی را برای خودش در نظر بگیرد و به علایق خود اهمیت دهد خودبخود سطح روحیه و خودباوری او بالا می‌رود و در خانواده و اجتماع هم موثرتر و فعال‌تر حضور پیدا می کند.
سلامت جسمی و روحی زن تأثیر مستقیمی بر همه اعضای خانواده دارد و اگر زن به اندازه کافی شاد، سالم و خودباور باشد می‌تواند این شادی را به تمام اعضای خانواده خود تزریق کند. در بیشتر خانواده‌ها، مادر خانواده فردی است که همه اعضای خانواده با وی ارتباط بیشتر و بهتری دارند، بنابراین تأثیر زنان بر همه‌ی اعضای خانواده بسیار زیاد است، اما نباید از این نکته غافل شد که نگاه مثبت مرد به زن و محبت مرد به همسرش هم عامل افزایش خودباوری و نشاط زن و به دنبال آن نشاط تمام اعضای خانواده است.
در زمینه تربیتی نیز زنان خودباور در فرزندپروری موفق‌تر از دیگر زنان عمل کرده و فرزندانی شادتر و توانمندتر تربیت می‌کنند، بنابراین خانواده به عنوان یک سیستم به کارکرد صحیح همه‌ی اعضا نیاز دارد و این موضوع در مورد زنان با توجه به نقش مهم و مؤثرتر در خانواده اهمیتی چندبرابر پیدا می‌کند. بنابراین هم خود مادران و هم مسئولان در زمینه بالارفتن سطح خودباوری باید بسیار تلاش کنند.
نویسنده: مطهره هویدا
